Van Overbridge naar Paramaribo

Ik had Nootje gisteravond gevraagd of we een beetje bijtijds naar Paramaribo konden vertrekken, zodat we daar nog tijd hadden om dingen te doen. Het probleem was dat we pas om 17:00 in onze kamers zouden kunnen, maar na wat bellen was het mogelijk om de bagage ter plekke in bewaring te geven, en zelf de stad in te gaan. We vertrokken dus “al” om 11:00. Tja, in Suriname heeft men een ander begrip van “bijtijds” dan ik. Het zou ongeveer een uurtje rijden zijn.
Onderweg stopten we heel even kort om de spullen van Nootje af te geven aan zijn vrouw, zodat hij die vanmiddag niet weer helemaal terug naar huis hoefde te sjouwen, want wanneer we in Paramaribo verblijven slaapt Nootje thuis, even buiten de stad. Daarna konden we door naar de de stad en het hotel.
In het hotel lagen onze tassen, die we hadden achtergelaten bij het andere hotel voordat we t binnenland ingingen, al op ons te wachten. Tenminste,....alle tassen behalve die van ons. Gelukkig was dat snel geregeld, en konden we onze tassen bij elkaar voegen in het berghok, om vervolgens snel naar de stad te lopen. We wilden namelijk naar de ReadyTex (of zoiets), een winkel waar ze allerhande souvenirs zouden verkopen, en tegelijk ongeveer de enige in heel Suriname, en deze zou volgens Nootje om 14:00 sluiten. In Suriname gaat blijkbaar op zaterdag alles zo rond 14:00 dicht, behalve de grote shoppingmall. We liepen op met Carla en Ineke, want die hadden het zelfde plan. Bij de shoppingmall gingen zij nog even snel voor handdoeken kijken, en wij liepen vlug door naar de ReadyTex. Daar kwamen we om 13:24 aan, maar toen was de eigenaar van de winkel de luiken al naar beneden aan het doen, en het hangslot op de deur aan het doen. De winkel ging al om 13:30 dicht. “Maandag weer open”, was zijn antwoord. Dat hij 6 minuten te vroeg dicht ging, en daardoor mogelijke inkomsten misliep, maakte de man verder niet uit, want wij kwamen er niet meer in. Annet en Gerard kwamen we voor de deur tegen, die hadden meer geluk gehad, want die waren er een 10 minuten eerder dan wij. Hun tassen waren wel gewoon aangekomen....
Dus gingen we maar op zoek naar een plek om te eten. Uiteindelijk besloten we maar “gewoon” naar De Waag te lopen, een redelijk westers georiënteerde plek, waar het overigens prima toeven was. We twijfelden nog even of een bootje zouden proberen te charteren om een dolfijnen-tochtje te maken, maar omdat we geen idee hadden van wat een redelijke prijs zou zijn, en we het toch niet helemaal zeker weten als twee vrouwen alleen, besloten we het niet ongeorganiseerd te doen. Dat betekent wel dat we het nu waarschijnlijk helemaal niet meer zullen doen, omdat we simpelweg niet zoveel tijd hebben jn Paramaribo. Maar goed, genoeg te zien en te doen.
Bij De Waag hadden we net ons eten besteld, toen ook (wederom) Gerard en Annet binnenkwamen, dus we zochten een vier persoonstafeltje en zij sloten bij ons aan. Uiteindelijk, toen wij al klaar waren met de lunch, kwamen ook Ineke en Carla nog aanzetten.
Na het eten gingen we nog even naar de kathedraal om te kijken of deze open was, om een kaarsje te branden. We hadden al van Ineke en Carla begrepen dat hij dicht was, en dat was ook zo, maar we informeerdet even bij de bewaakster van de bank ernaast, en die wist ons te vertellen dat de kerk om 17:00 open zou zij voor een bruiloft. Als we dan om 16:00 zouden komen, zou de deur wel open staan en konden we snel voor de bruiloft uit een kaarsje opsteken. Het was 15:30, dus dat was een optie. Gelukkig vertelde de bewaakster ons nog even dat we dan wel iets van een omslagdoek om onze benen zouden moeten slaan, want met blote benen de kerk in was not done. Fijn dat ze dat nog even zei, want wij hadden daar zelf totaal niet bij stil gestaan. Aangezien we niets anders bij ons hadden dan een enkele poncho, en we niet speciaal om een kaarsje te branden een omslagdoek wilden kopen, sloegen we het kaarsje maar over. In plaats daarvan liepen we door naar Zus en Zo voor een drankje op t terras. Daar hebben we even rustig zitten lezen. Om 16:45 vond ik t tijd worden om richting hotel te gaan. Maar direct in de Palmentuin, waar we doorheen moesten, werden we aangesproken door een bewaker. Hij zat om een praatje verlegen, ging er vanuit dat wij twee vrijgezelle dames waren, maar het werd een heel leuk en beetje serieus gesprek. We hebben het bijna een uur met hem over Suriname gehad. Hij zag het land snel achteruitgaan. Hij vertelde dat zijn hele familie in Nederland woont. Hij heeft er ook even gewoond, wilde met zijn vrouw en dochter emigreren, maar met werk wilde het niet lukken, dus nu woont hij in zijn eentje weer in Suriname, waar hij werkt als politieagent en in een Chinees restaurant. Dit is niet ongebruikelijk, ik heb al vaker gehoord dat veel mensen meerdere banen onderhouden om rond te komen. We hebben het gehad over toerisme, en over het “werkelijke” Suriname. Al met al een zeer onderhoudend gesprek. In de tussentijd vielen er ook nog twee palmbladeren naar beneden, bijna op ons hoofd. Die bladeren zijn enorm, en komen met een rotgang naar beneden. Zeker de eerste viel echt heel dichtbij, en we schrokken ons alledrie rot. Na de tweede was het duidelijk tijd om door te lopen.
Bij het hotel gauw onze spullen verzameld en de kamer opgezocht. Daar even gelegen en gelezen en heerlijk genoten van een uiteindelijk warme douche. We hadden weer echt schone kleren om aan te trekken, wat ook wel weer een verademing was. Rond 19:30 liepen we naar t Vat. Dat kenden we al van een eerdere lunch, maar we hadden niet zoveel zin meer om weer op zoek te gaan naar iets anders. We hebben er prima zitten eten, en daarna terug naar de kamer, waar ik nog even een paar shirtjes waste, zodat we de komende week weer “door” kunnen. Hopelijk droogt het morgen dan nog even, zodat het droog de tas in kan als we naar Galibi gaan.
Maar eerst morgen nog een fietstocht maken in het Commewijne district, of terwijl, het gebied van de vroegere plantages, bekend uit de slavernij-periode. Zal wel pittig worden, in de warmte hier, want warm is het zeker, en ook hier hebben we nog nauwelijks regen gezien. Voor nu: welterusten.