Tentenjacht, mijnenbezoek en Alvdalen

Gisteravond, toen we net een tijdje in de tent lagen, moesten we allebei (vrouwen als we zijn) naar het toilet. Dus wij weer in de kleren en de tent uit. Ik leek iets te zien liggen op de grond in ons voortentje, al dacht ik dat het misschien gewoon een plooi was in het grondzeil. Toch maar even voelen,..... IEKS, een dikke, vette naaktslak van minsten een decimeter. Jakkes! Wij dus eerst dat beest verwijderd met de spatel, en deze vervolgens grondig schoongemaakt alvorens eindelijk te kunnen plassen.
Na verder een goede rustige nacht, werden we rond half 7 wakker, en bleven we liggen tot zo'n 7:15. We zijn rustig opgestart, hebben evengoed het tentje ingepakt (" want je moet geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt", zoals Marja wijselijk zei), en konden rond 9 uur vertrekken. Onderweg zagen we twee hertje in het weiland die zich gewillig lieten fotograferen. In Borlange was het even zoeken, maar al snel hadden we de IKEA, en dus ook de Intersport, de Jula en de Biltema, gevonden. We vonden uiteindelijk de perfecte tent, maar helaas was die niet meer verkrijgbaar. Ook niet in Falun, en nee, ook niet meer in Mora. Wel via internet, maar daar hadden we niet veel aan. We besloten wel een beetje groter te willen dan we nu hadden, zodat we wat makkelijker konden bewegen bij slechter weer. Dus besloten we de kleinste varianten links te laten liggen, ons gedroomde tentje uit ons hoofd te zetten en uiteindelijk te kiezen voor een 5 persoons tent van 1.85m hoog. Dus dat ding in de auto en wij opgelucht: we kunnen weer slapen vannacht. Daarna nog even de IKEA in, lekker Zweedse cultuur snuiven en een hapje eten. Toen doorgereden naar Falun, wat maar een paar minuten verder lag, en waar we de kopermijn snel hadden gevonden.
Deze mijn staat op de lijst van Unesco, en is een oude kopermijn, waar een heel grote groeve is te zien. Allereerst maakten we een rondje in het treintje. Dat zout heel leuk zijn en kon mooi voor onze tocht naar beneden. Nou, en of het leuk was! Het was 15 minuten dom zitten en het sloeg ronduit nergens op. Misschien dat iemand ze daar ooit heeft wijsgemaakt dat je pas een goede attractie hebt als je een treintje laat rijden...... Maar goed, wij weer lekker cultureel bezig geweest. We maakten even foto's van de groeve en verzamelden daarna voor de rondleiding door de groeve. We kregen een regenponcho en een helm, en er werd ons op het hart gedrukt toch echt goed bij elkaar te blijven omdat je makkelijk kon verdwalen. De gids telde ook echt elke keer of ze iedereen wel compleet had, al leek het allemaal wat overdreven. We daalden eerst een stukje af de krater in om daar even het uitzicht te bewonderen. Vervolgens gingen we ondergronds, in totaal zo'n 55 meter van de in totaal 208m diepe mijn. De gids vertelde over de "vrouw van de berg", die vriendelijk gestemd diende te worden. Na drie keer kloppen (vrijwillig) konden we verder naar binnen. De gangetjes waren soms prima van houten loopwagen voorzien, en soms liep je gewoon over de rotsige vloer. Het was doorgaans een prima hoogte, maar af en toe moest je even bukken en een enkele keer kwam de helm ook wel goed van pas. Het was er vooral vochtig, dus de poncho was niet helemaal overbodig. We zagen verschillende ruimtes, er waren ladders te zien, de emmer waarin het koper omhoog werd getakeld, en natuurlijk kregen we ook even te ervaren hoe het was om helemaal in het donker te zitten. We zagen een muur met allerlei handtekeningen van de Noorse, Deense en Zweedse koninklijke lieden die in de mijn op bezoek waren geweest en de gids vertelde ons het verhaal van Mats: "Op een dag haalden mijnwerkers wat stenen opzij en zagen zij een lichaam van een jongeman. Eerst dachten ze dat hij sliep, maar hij bleek dood te zijn. Hij werd mee naar boven gebracht en in het dorp neergelegd. Niemand herkende hem, en niemand had een mijnwerker als vermist opgegeven. Totdat een 68 jarige vrouw, Margarita, de man herkende als haar verloofde van 43 jaar daarvoor. Ze zouden twee weken later gaan trouwen, maar Mats verdween spoorloos uit haar leven. Niemand geloofde haar, maar onderzoek op het lichaam wees uit dat ze gelijk had. Het lichaam van Mats is vervolgens 30 jaar tentoongesteld in een glazen kist, maar heeft in de jaren 80 eindelijk zijn laatste rustplaats gekregen."
Na de groeve reden we door naar Alvdalen, een plek waar Marja zo'n 27 jaar geleden op vakantie was. Hoe noordelijker we komen, hoe heuvelachtiger het landschap wordt. En ook opvallend is dat de kerktorens veranderen. Waren ze eerst nog lieflijk, simpel, nu zijn ze steeds vaker voorzien van een iets uitbundiger toren, een beetje orthodox ogend, met ronde vormen.
In Alvdalen een plekje uitgezocht op de camping, waar Marja inderdaad nog een houten huisje en de rivier herkent. We zetten maar meteen de tent op en dat was schrikken. Hebben we nou een tent of een garage voor de auto gekocht? Deze is echt vele malen groter dan we voor ogen hadden en stiekem wel een beetje veel van het goede. Maar goed, het helpt ons hopelijk de komende twee weken door. Even wat drinken ingeslagen bij de supermarkt, die voor de verandering eens op loopafstand ligt, en niet 20 kilometer verderop. Daarna nasi gemaakt en nu heerlijk aan het relaxen in ons paleisdomein.....