Vogeleiland Runde

De weg naar Runde was een bijzondere. Vanaf Alesund namen we de veerboot, die gelukkig voor ons, met pinpas betaald kon worden. Vanaf de boot zag je werkelijk helemaal niets, want de voorkant en zijkanten waren potdicht. Ja, de lucht, die zagen we wel. Na een half uurtje bereikten we de overkant, maar vanaf dat eiland moesten we nog een stuk verder. Gelukkig waren de overige eilanden door bruggen met elkaar verbonden. Het was best een beetje spannend rijden, over zo'n brug, of door een tunnel. De bruggen zijn zo steil, en maken in het midden een knik, dat het onmogelijk is om te zien of er vanaf de andere kant iets aankomt. En dat is op zich wel belangrijk, want ze zijn maar 1 baan smal. Dus gingen wij op de gok omhoog, omdat we niets omlaag zagen komen. Gelukkig bleek in het midden van de brug een uitkijkpunt te zijn, alvorens je weer een-baans naar beneden ging. Zo werkt dat dus: je kijkt tot halverwege, komt er niets dan rijd je door, en halverwege bekijk je de situatie opnieuw. Bij de tunnel werkte het ongeveer gelijk. Maar goed, we zijn veilig aangekomen op Runde, maar flat was al bekend. De route was prachtig, en zo is het eiland. De camping is nogal chaotisch, maar alles wat je nodig hebt is aanwezig. Het ligt direct aan zee, wat op zich niet moeilijk is, want het eiland is niet zo groot, al is er een groot gebied om te wandelen.
Runde is de zuidelijkste vogelkolonie van Noorwegen. En dat is dus ook de grote aantrekkingskracht van dit eiland. De mensen komen hier voor een ding: vogels. Voor de meeste gezinnen geldt dat ze komen voor de papegaaiduiker, en die stond dus ook erg hoog op mijn lijstje.
We gingen gisteren een wandelingetje doen. De bedoeling was dat we ongeveer een uurtje zouden wandelen, dan terug gaan naar de tent, en 's avonds naar het uitzichtpunt bij de Puffins, de papageaaiduikers. Want de beste tijd daarvoor is rond 21:00, had de dame van de camping gezegd. Helaas liep onze wandeling nogal uit de hand, en waren we ruim 3 uur onderweg. Het was wel onwijs mooi, ondanks de paden van soms zo'n 65 graden stijging (en nee, dat is niet overdreven). We zagen een zeearend overvliegen met een vis in zijn klauwen. Hij kwam nogal plotseling over de heuvel gevlogen, dus de foto is niet helemaal scherp geworden. Bovendien is het knap lastig om al die snel vliegende vogels vast te leggen. Het wemelt hier van de drieteenmeeuwen en/of grote jagers, daar moet ik me nog even verder in verdiepen. En de uitzichten zijn werkelijk adembenemend.
Enfin, na ons uitgelopen wandelingetje, waar we natuurlijk geen enkele Puffin zagen, hebben we bij de camping een boottocht geboekt voor vanochtend, en hebben we een makkelijke maaltijd bereid van pasta carbonara. Daarna besloot ik toch nog eens de berg te bedwingen en weer die 65 graden paden te trotseren, om die puffins te gaan zien. Marja geloofde het wel haar benen wilden niet meer, na twee dagen van die steile bergen beklimmen. Maar ik zou spijt krijgen als ik niet ging, dus ging ik maar. Ik wist nu de juiste route, had niet teveel zin om er lang over te doen, dus "rende" ik in een half uur die berg op, om al na zo'n 10 minuten de eerste (en voorlopig) enige Puffin te zien. Doel bereikt, dacht ik, dus ik wilde al weer rond 21:00 terug gaan, om nog even lekker een kopje thee te doen met Marja, maar iedereen bleef maar zitten, want er zou nog zoveel meer komen. Uiteindelijk kwamen er rond 21:45 steeds meer puffins. De een na de ander landde voor al die nieuwsgierige toeristen, en sommigen bleven ook rustig een tijdje terug kijken, zodat ze even op de foto konden. Na een tijdje vond ik het wel genoeg, er zouden er vast nog veel meer komen, maar mijn handen hadden het al een tijdje veel te koud, en ik verlangde naar een warm bed, dus toch maar naar beneden 'gerend' in 20 minuten. Dan lijkt het ineens allemaal niks meer voor te stellen, die hele klim, maar mijn kuiten denken daar echt anders over....
Na een voor mij onrustige nacht, met veel vogelgeluiden en een ruisende zee, werden we om 7:50 wakker en hebben we in alle rust gedoucht, de tent afgebroken en ontbeten (en meteen een verslagje getypt). Straks naar de boot voor een twee uur durende tocht om het eiland en daarna rijden we door richting Sogne, bij de Sognefjord (waar collega Liesbeth toevallig ook is op dit moment). Ik ben benieuwd....