Galibi - schildpadden kijken

Vandaag liep de wekker al om 5:00 af, want we zouden om 5:30 met de boot vertrekken naar een strand verderop, waar de green turtle, of soepschildpad, haar eieren legt. Eigenlijk zitten we buiten het seizoen, want de schildpadden leggen de eieren tussen februari en juni, en het duurt twee maanden voor de eieren uitkomen. Er was dan ook weinig te zien. We speurden naar sporen, die we wel zagen. Af en toe een groot spoor van een volwassen schildpad, die al dan niet nog laat eieren had gelegd. We zagen leeggeroofde eieren, en uitgegraven nesten, maar geen schildpad. Ietwat teleurgesteld stapten we rond 9:00 terug in de boot. Jeffrey liep echter nog een eind terug langs de kust, die zouden we later oppikken. Nou, hij heeft goed gezocht én gevonden, want we troffen hem bij een nest dat op het punt van uitkomen stond. Hij had een spoor gezien tot halverwege het water van een kleine schildpad. Dat het spoor plots ophield was een teken dat de kleine het niet tot het water had gered, maar was tevens een teken dat de rest er ook aankwam. De kleintjes wachten namelijk op elkaar met uitklimmen, en helpen elkaar daarbij door samen te werken met graven. Jeffrey groef een aantal kleintjes tevoorschijn, en na wat wachten tot ze actief werden mochten we ze een handje helpen richting zee. Onze “Wally” had het vrij moeilijk met zijn tocht naar het water en moest af en toe pauzeren. Iets dat natuurlijk echt niet kan als er geen reddingsbrigade om hem heen zou staan. We hopen maar dat hij een betere zwemmer is, maar we hebben er een hard hoofd in dat hij het eerste jaar zal doorkomen. Maar goed, we hebben met elkaar een poging gedaan om zo’n 10 schildpadjes veilig op weg te helpen. En bijzonder was het zeker!
Tevreden konden we dus terugkeren naar de Lodge, waar het ontbijt op ons stond te wachten. Lekkere pannenkoeken (o.a.)! Na het ontbijt hadden we vrij tot de lunch van 13:30. Dus maar weer even lezen en slapen, tenminste, dat probeerde ik, maar sommige mensen in de groep zijn nogal luidruchtig. De lunch bestond uit Roti-kip. Daarna weer even rust tot we om 15:30 weer verzamelden voor de rest van de dorpswandeling. We bekeken nu de visser met zijn rokerij, de basisschool en de kerk. Verder zagen we veel fruitbomen en probeerden we de oropendula, een wevervogel, op camera vast te leggen.
Na de wandeling maar vast begonnen met dit verslag, met een zakje chips en een colaatje onder de veranda. Opeens voelde ik mijn stoel trillen, alsof het huisje stond te schudden. Martin, die naast me stond, vroeg ik wat in m’n cola had gedaan, want hij voelde niets. Later bleken degenen in het andere gebouwtje het ook gevoeld te hebben, en vertelde de vrouw van de bar dat er een aardbeving was geweest voor de kust van Venezuela, waar wij dus ook een staartje van meekregen.
Om 19:30, na een verfrissende douche, weer verzameld, want er zou een traditionele avond voor ons worden georganiseerd. De lokale muziekgroep werd bijeen geroepen, en terwijl de mannen trommelden en zongen, dansten de vrouwen. Jeffrey gaf tussendoor uitleg, en natuurlijk moesten ook wij even meedansen. De choreografie was gelukkig (of juist jammer genoeg) op kleuterniveau, dus dat lukte ons wel. Na de show kocht Marja nog een klein armbandje, en konden we naar de eetzaal, waar de patat en kip al klaarstonden.
Morgen verlaten we Galibi, bezoeken we Frans-Guyana, en dus Europa, en reizen we terug naar Paramaribo voor een nachtje.