Paramaribo

Na rustig te zijn opgestaan, lekker gedoucht, en ons buitenbed onder de veranda te hebben opgeruimd, ngo even lekker ontbeten. Om 9:40 klaar voor vertrek richting station. We werden uitgezwaaid door ome Nico, vanuit zijn tuintje. Zonder vertraging kwamen we aan op Schiphol. Daar gingen we eerst op zoek naar de balie om een toeristenticket voor Suriname aan te schaffen, zodat we dat niet meer terplekke hoefden te regelen. De prijs was inmiddels iets verhoogd, maar voor 35 euro de vrouw kunnen we het land in. Het inckecken van de bagage duurde veel langer. Wat een rij stond er al te wachten! Maar goed, we waren op tijd, dus geen probleem, alleen word je er zo moe van.
Daarna maar meteen door richting douane. Hier werd mijn tas eruit gepikt, waarschijnlijk omdat ik was vergeten twee powerbanks eruit te halen, dus moesten we weer extra lang wachten. Ach, een goede oefening voor het Surinaamse tempo....
Vervolgens maar een koffietje doen bij Starbucks, met onze eigen broodjes. En daarna was het alwaar tijd om door te lopen naar de gate.
In het vliegtuig was onze raamplaats al bezet, en omdat het ons niet veel uitmaakte (er was in ons rijtje geeneens een raam) sloten we aan. We deelden de rij met een Surinaamse vrouw van bijna 80 die, naar ik later kreeg te horen, bij haar zoon op bezoek was geweest die een hartoperatie moest ondergaan. De vrouw zat duidelijk om een praatje verlegen, dus in plaats van rustig film kijken, probeerde ze telkens iets tegen me te zeggen, wat ik vervolgens niet goed kon verstaan. Ze wist ook allemaal miet zo goed hoe het werkte, en reageerde nogal bijzonder op situaties, dus na 9uur vliegen was ik wel moe..... Slapen was niet gelukt, ik heb een niet zo’n goede film gekeken en verder nog wat gelezen over Suriname.
Op Pengel, zoals het vliegveld hier ook wel wordt genoemd, moesten we vanuit het vliegtuig over het terrein lopen naar de aankomsthal. Het zag er allemaal nogal ongeorganiseerd uit. Dat gevoel werd versterkt door het lange wachten. Wat duurde alles lang! Na de douane konden we op zoek naar onze bagage. Er was één band, dus hoe moeilijk kon het zijn? Maar onze bagage zagen we maar niet voorbij komen. Uiteindelijk bleek deze ergens in de hal te liggen, bij nog een heleboel andere tassen en koffers, die iemand dus blijkbaar van de band had gehaald. Het waarom is nog steeds onduidelijk.
Buiten werden we opgewacht door, naar wat later bleek, onze chauffeur. We hebben eerst nog lang gewacht op het laatste stel, maar die bleken al een paar dagen in Suriname te zijn, en dat was niet doorgegeven. Dus uiteindelijk konden we rond 21:00 vertrekken richting hotel. In Paramaribo zijn we nog gestopt bij een wisselkantoor, dus braaf als we zijn, hebben we meteen de eerste euro’s omgewisseld naar Surinaamse dollars. Nét voor sluitingstijd, het was inmiddels 21:55. Om 22:15 waren we dan eindelijk in ons hotel, waar ons duidelijk werd dat onze chauffeur níet onze gids was, maar dat die morgen voor de stadstour er zou zijn. We checkten in, en ieder vertrok naar de eigen kamer, zonder voorstelrondje of gezamenlijke start. Het voelde wel een beetje raar.....
Wij kropen ook maar snel in ons mandje. Het was in Nederland inmiddels 3:00, dus de oogjes vielen wel makkelijk toe.
Vanochtend liep op 6:15 alweer de wekker af. Om 8:00 zou de stadswandeling beginnen, en aangezien we nog niet helemaal helder hadden, namen we voldoende tijd om gereed te staan. We ontbeten in het hotel, samen met Gerard en Annette, die in Hoorn wonen.
Om 8:00 ontmoetten we ook het laatste stel, dat dus al 5 dagen in Paramaribo had gebivakkeerd. Ook onze gids kwam toen aan, Nootje. Hij heet eigenlijk Noohar (of zoiets), maar iedereen noemt hem Nootje, dus doen wij dat ook maar. Als praatte Marja ineens voor de grap over Boontje, waardoor ik hem nu dus al een keer Boontje heb genoemd. Ach....
Het tempo van de wandeling was traag, trager, traagst. Bij elke scheve steen stopten we wel. Er zijn veel standbeelden, dus veel stoppen. In de warme temperatuur is dat helemaal zo gek nog niet, al had mijn rug het na drie uur slenteren wel een beetje gehad.
In de Palmentuin waren de voorbereidingen bezig voor de dag voor de inheemsen van morgen. Allemaal kraampjes, optredens voor en door schooljeugd, en schoolklassen die werden rondgeleid om op die manier iets over de geschiedenis van Suriname te leren. Bij Fort Zeelandia zijn we uiteindelijk niet naar binnen gegaan om een tour te doen, omdat we anders misschien iets van de optredens zouden missen. Kunnen we later in de reis zelf nog doen. We hebben wel al meteen onze eerste groepsfoto gemaakt.....
Terug in het hotel moesten we Nootje de nodige zaken betalen. Dit bleek hij in euro’s te willen hebben. Bij menigeen sloeg wat paniek toe, want niet iedereen had nog zoveel euro’s. Ook wij zijn nu wel door ons noodvoorraadje euro’s heen. Gelukkig doen de pinautomaten het hier verder wel, en kan de rest van de uitgaven in dollars worden gedaan.
Ook voor Nootje is blijkbaar niet alles even duidelijk. Het komt allemaal war ongeorganiseerd over. Echt Surinaamse efficiëntie, denk ik. Het zal wel goedkomen.....
Marja en ik gingen even lunchen verderop in de straat bij t Vat, een populaire plek onder toeristen en KLM personeel (hebben wij ons laten vertellen). Daarna is Marja in slaap gevallen in het hotel, en zit ik nu dit verslag te typen. Zojuist komt er iemand van housekeeping binnen. Vergeten een kaartje op te hangen,...les voor de volgende keer.
De reis lijkt weer te zijn aangepast. Dat was hij al omdat we niet naar de Raleighvallen kunnen, maar nu hebben we weer een ander schema gerkegen dan via Djoser. Alles zit erin, maar dan in een iets andere volgorde. Het voelt weer een beetje rommelig,..... maar alles zal goedkomen. Morgen vertrekken we naar Boven Suriname, het binnenland. Na 5 nachtjes gaan we door naar Brownsberg, en weer twee nachten verder naar Overbridge. Na in totaal 9 nachten binnenland, en dus totaal offline, zullen we weer twee nachtjes in Paramaribo zijn. Een zal dus vermoedelijk een vrij lange radiostilte zijn, tenzij ik vanavond nog iets nieuws te melden heb.